Χτίζοντας Ελπίδα στο χωριό Hua Tat

Πρόσφατα, είχα την τιμή να συμμετέχω σε ένα εθελοντικό ταξίδι στο μαγευτικό χωριό Hua Tat στο Βιετνάμ. Η οργάνωση μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα Wheeling2Help είχε αναλάβει την πρωτοβουλία αυτής της αποστολής, με στόχο να βοηθήσει την τοπική κοινότητα με έναν πραγματικά εποικοδομητικό τρόπο. Για δέκα ημέρες, μία ομάδα 20 εθελοντών, συνοδευόμενη από τους εμπνευστικούς ηγέτες μας, ενώθηκε για να φέρει ελπίδα και χαρά στη ζωή των χωριανών. Η εμπειρία αυτή άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην καρδιά μου, καθώς εργαστήκαμε όλοι μαζί στην κατασκευή μέρους ενός σχολείου υποστηρίζοντας έτσι το πνεύμα αυτών των κοινωνικά και οικονομικά μειονεκτούντων ανθρώπων.

Η συνολική εμπειρία στο Hua Tat μπορεί να χαρακτηριστεί με μια μόνο λέξη: συναρπαστική. Το χωριό, που βρισκόταν σε μία απομακρυσμένη περιοχή, με τους ντόπιους να ζουν σε συνθήκες φτώχειας και χαμηλής υγιεινής, ήταν μια απόδειξη της ανθεκτικότητας και του ισχυρού πνεύματος τους. Ο κύριος σκοπός μας ήταν να κατασκευάσουμε τα αποχωρητήρια του σχολείου, που είχαν μείνει ημιτελή λόγω έλλειψης χρημάτων. Όλοι μαζί, εργαστήκαμε σε χειρονακτικές δουλειές όπως σκάψιμο του εδάφους, μεταφορά τούβλων και τσιμέντου και χτίσιμο των τοίχων. Επίσης, για να δημιουργήσουμε ένα φιλικό και ευχάριστο περιβάλλον για τα παιδιά, ζωγραφίσαμε τους τοίχους με πολύχρωμα σχέδια, προσθέσαμε παιχνίδια και το αλφάβητο στο έδαφος και φυτέψαμε δέντρα. Σκοπός μας ήταν αυτές οι μικρές πράξεις να έχουν μια βαθιά επίδραση στη ζωή των παιδιών και στην κοινότητα γενικότερα.

Η απόφαση να συμμετάσχω σε αυτήν τη σημαντική προσπάθεια προήλθε από την επιθυμία μου να συμβάλλω σε έναν μεγαλύτερο σκοπό από τον εαυτό μου για να προκαλέσω μια θετική αλλαγή στον κόσμο. Έτσι όταν βρήκα την αποστολή της Wheeling2Help την υποδέχθηκα με ενθουσιασμό και κίνησα αμέσως τις διαδικασίες για τη συμμετοχή μου. Καθώς ανακαλώ ξανά στη μνήμη μου το ταξίδι αυτό, αμέτρητες στιγμές ξεχωρίζουν ως πραγματικά αξέχαστες. Η αληθινή χαρά και ευγνωμοσύνη που αντανακλούνταν από τα μάτια των παιδιών του σχολείου αποτελούσε ισχυρή υπενθύμιση της επίδρασης που είχαμε.

Παρά το πρόβλημα της γλώσσας, επικοινωνούσαμε μέσω της κοινής γλώσσας των κινήσεων του σώματος και της βλεμματικής επαφής, δημιουργώντας ένα δεσμό που ξεπερνούσε τις λέξεις. Η ευτυχία τους όταν παίζαμε παιχνίδια όλοι μαζί, τους διδάσκαμε μέσα από χειροτεχνίες την ανακύκλωση των συσκευασιών ή ακόμη κι όταν απλώς τους κάναμε πλεξούδες στα μαλλιά μας έδινε απίστευτη χαρά και ικανοποίηση.

Έτσι λοιπόν για όσους σκέφτονται να ξεκινήσουν ένα παρόμοιο ταξίδι, θα ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις και συμβουλές. Πρώτα απ' όλα, ενθαρρύνω όλους να ακούσουν τη φωνή της καρδιάς τους και να ανταποκριθούν σε αυτήν την εσωτερική κλήση να βοηθήσουν τους άλλους. Τα ταξίδια αυτού του είδους μας δίνουν την ευκαιρία να συνδεθούμε με τους ανθρώπους πιο βαθιά, όχι μόνο τους δεχόμενους βοήθεια αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της εθελοντικής ομάδας. Επίσης, θα ήθελα να τους ενθαρρύνω να αποδεχθούν τη διαφορετικότητα και να είναι ανοικτοί στην κουλτούρα και τις παραδόσεις των τοπικών κοινοτήτων. Σε τέτοιου είδους ταξίδια, η αλληλεπίδραση και η ανταλλαγή γνώσεων με τους ντόπιους ανθρώπους είναι εξίσου σημαντική με το έργο που πραγματοποιούμε.

Κι έτσι μέσα από ένα τέτοιο ταξίδι συνειδητοποιείς ότι αλλάζει η σκέψη και η προοπτική σου.

Προσωπικά η εμπειρία αυτή μου υπενθύμισε ότι η ευτυχία δεν έχει να κάνει με την απόκτηση υλικών αγαθών. Τα παιδιά αυτά στο Hua Tat, με τη μία και μοναδική αλλαξιά (κι αυτή σκισμένη!) ρούχων και τα τρύπια παπούτσια, ήταν ευτυχισμένα με το κουτσό που βρήκαν ζωγραφισμένο ένα πρωί στο πάτωμα του σχολείου τους! Δείχνοντας έτσι την τεράστια αντίθεση με τα παιδιά του δυτικού κόσμου που μετά από ένα βουνό παιχνίδια και ηλεκτρονικές συσκευές παραμένουν ανικανοποίητα. Κι έτσι κάτι τέτοιες στιγμές που κοιτούσα τα παιδάκια να βγάζουν τα παντοφλάκια τους για να πατήσουν το νέο κουτσό και να μη το λερώσουν, είναι εκείνες που με έκαναν να αναθεωρήσω και να εκτιμήσω στο έπακρο κάθε μικρή χαρά της καθημερινότητας.

Πέραν όμως της υπέροχης σχέσης που δημιουργήσαμε με τα παιδάκια, το ταξίδι αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω και τη σημασία της ομαδικής εργασίας και της αλληλεγγύης. Μέσα σε μία ομάδα με μεγάλες διαφορές σε ηλικία, προέλευση και ενδιαφέροντα, εν τέλει αποδείχτηκε ότι ο λόγος που έφερε τον καθένα στην αποστολή ήταν και αρκετός για να μας ενώσει. Κι έτσι πέρα από το να καταφέρουμε να εργαστούμε μαζί αποτελεσματικά, τραγουδήσαμε, χορέψαμε, παίξαμε ποδόσφαιρο, κάναμε μέχρι και Πάσχα μαζί, συνδεόμενοι όλοι τελικά σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο.

Κι έτσι καταλήγοντας, θα ήθελα να πω σε όποιον σκέφτεται να κάνει κάτι παρόμοιο ότι αυτή η εμπειρία σας ενδυναμώνει, σας δίνει νέα προοπτική και ανοίγει την καρδιά σας σε νέες εμπειρίες και πράξεις. Η συμμετοχή σε ένα εθελοντικό ταξίδι σαν αυτό δίνει μια απίστευτη ευκαιρία να συνδεθείτε με άλλους ανθρώπους, να δείτε την εκάστοτε κοινότητα από κοντά και να κατανοήσετε την πραγματική σημασία της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Σε κάθε γωνιά του κόσμου, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη από βοήθεια και υποστήριξη. Με τη δική σας προσφορά και συμβολή, μπορείτε να κάνετε τη ζωή κάποιου καλύτερη και να φέρετε ελπίδα εκεί που χρειάζεται περισσότερο. Ας γίνουμε εμείς πρώτοι η αλλαγή που θέλουμε να δούμε γύρω μας!

Μαρία-Ελένη Κουριδάκη

12/05/2023